کد مطلب:30142 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:12

گنجینه پرسمان » اعتقادات

چرا پيامبران و امامان با اينكه بينش عميق و كامل داشتند ترك اوّلي مي كردند؟

پيامبران و امامان مرتكب گناه به معناي حرام شرعي نمي شدند. امّا ترك اوّلي كه ارتكاب آن از سوي معصومان((عليهم السلام))جايز شمرده شده به اين معناست كه آن بزرگواران كاري كرده اند كه شايسته مقام ربوبي خدا نبوده است گاهي انبيا از كارهايي استغفار مي كرده اند كه به نظر عرف انجام آن كارها اختياري هم نبوده ولي چون آنان مقام بلندي داشته و عظمت خدا را راهم خيلي بيشتر از انسان هاي عادّي درك مي كرده اند، اين كارها را براي خود ذنب و گناه حساب، و از آن طلب بخشش مي كرده اند.
امام خميني((رحمه الله)) براي اين مطلب مثال جالبي زده اند: يك شخص محترم و مؤدّب را فرض كنيد كه پايش شكسته باشد و مجبور باشد كه پايش را دراز كند. شخص محترمي، مثلا عالمي بزرگوار يا شخصيّت محترم ديگري، براي عيادت او مي آيد. اين شخص كه پايش شكسته از اينكه مجبور است جلوي اين آقاي محترم پايش را دراز كند خجالت مي كشد و مرتباً عذرخواهي مي كند كه ببخشيد من پاهايم در حضور شما دراز است. با اينكه دراز كردن پاهايش، كاري اختياري نيست چرا كه پايش شكسته و قدرت جمع كردن آنها را ندارد امّا چون احساس مي كند در حضور شخصيّتي بزرگوار با اين حالت نشسته، شرمنده است و اين را براي خودش نقص و عيب مي داند.
معصومان((عليهم السلام))هم چنان عظمتي براي خداوند متعال احساس مكنند كه در اثر بينش عميق خود بعضي از كارهاي خود كه حتّي مكروه هم نيست ذنب و گناه مي دانند مانند مواقعي كه انسان مجبور مي شود لباس خود را از تن بيرون كند. چنين كاري را معصومان((عليهم السلام)) با توجّه به عظمت و مقام خدا، گناه محسوب مي كردند.
خلاصه اينكه:
«حسنات الابرار سيئات المقربين; كارهاي خوب نيكوكاران براي مقرّبان گناه است»(16).

( بخش پاسخ به سؤالات )